Logowanie
Historia szpitala
Pomysł wybudowania nowego szpital w Głogowie zrodził się w II poł.lat 30-tych.
W tym czasie istniał już tego typu obiekt: Stadlische Krankenhaus przy ul.Neue Wallstrasse,
ale ponieważ w 1935 roku znacznemu powiększeniu uległ garnizon Festung Glogau , zaistniała
konieczność utworzenia szpitala przeznaczonego tylko na potrzeby wojska.
Resevenlazarett
„Resevenlazarett”, jak nazywano szpital, otwarto dokładnie 1 września 1939 roku i okazało się że bardzo nowoczesny jak na tamte lata, nieznacznie oddalony od granicy z Polską stał się obiektem bardzo przydatnym w czasach właśnie rozpoczętego konfliktu zbrojnego. Szpital wybudowany został w południowej części miasta, przy ul.Herzog-Konrad-Strasse (dzisiejsza ul.Kościuszki). Z lotu ptaka budynek przypomina swoim kształtem samolot. Posiadał oddział chirurgiczny, wewnętrzny, laryngologiczny i dermatologiczny, liczące razem 450 łóżek. Pierwszym ordynatorem był oberfeldarzt Kubis, później na to stanowisko powołano doktora Seelanda, który pełnił tę funkcję aż do 1945 roku.
Ewakuacja
W tym też roku, z powodu oficjalnego zakończenia działań wojennych, podjęto decyzję o ewakuacji personelu oraz rannych do Niemiec. Ewakuacja rozpoczęła się 22 stycznia 1945 roku. W miesiącu lutym 1945 roku, już po całkowitym okrążeniu miasta przez Rosjan i po rozpoczęciu walk o miasto, budynki szpitala w wyniku walk zostały częściowo uszkodzone. Po kapitulacji twierdzy 1 kwietnia 1945 roku, szpital zajęli Rosjanie. Niecały rok później, ogołocony dosłownie ze wszystkiego obiekt (jak podają źródła) został przekazany władzom polskim.
Ambulatorium Wojska Polskiego
Od 1947 r. szpital pełnił funkcję Szpitala Powiatowego wraz z ambulatorium jako własność Wojska Polskiego. 22 sierpnia 1949 r. resort sprawiedliwości odremontował skrzydło szpitalne.
Karol Świerczewski
W latach 60-tych Szpital Powiatowy nosił imię Karola Świerczewskiego i zajmował tylko część olbrzymiego, znanego nam i dziś poniemieckiego kompleksu szpitalnego. Budynki “drugiego szeregu” jeszcze przez wiele lat pełniły funkcje magazynowe – przechowywany był w nich m.in. cukier.
Obecnie
Szpital im. Jana Pawła II
Dzisiaj budynek jest siedzibą Szpitala im. Jana Pawła II. Szpital składa się z budynku głównego, skrzydeł oraz łącznika, których łączna długość wynosi 228 m. Obiekt posiada podpiwniczenie oraz 3 piętra. Cały obiekt pomalowano na kolor jasnożółty. Główna część budynku jest murowana i otynkowana, przykryta dachem czterospadowym z dachówki ceramicznej. W centralnej części elewacji znajduje się okazały ryzalit przykryty dachem trzyspadowym. W części parterowej ryzalitu znajduje się duże (frontowe) wejście, wraz z podjazdem dla ambulansów. Na ścianach bocznych (wschodniej i zachodniej) znajdują się identyczne, pojedyncze okna i podcień z obramieniem, a nad oknami proste gzymsy nadokienne. Okna bloku operacyjnego zdecydowanie większe niż pozostałe. W połaci dachowej znajduje się osiem symetrycznie rozmieszczonych lukarn z oknem przykrytych jednospadowym dachem. Na szczytach wschodnim i zachodnim dobudowane (otwarte od strony szczytu) schody z drzwiami do budynku na każdym piętrze. Szczyt zachodni z dobudowaną poczekalnią izby przyjęć.
Główny budynek połączony jest łącznikiem z częścią tylną symetrycznie uformowanymi skrzydłem środkowym oraz po obu stronach skrzydłami wschodnim i zachodnim. Budynek szczytowo posadowiony do ul. Kościuszki. Przy szczytach węższy z cztero- lub pięciosiową kolumną jednoskrzydłowych okien. W połaci dachowej przy szczytach lukarny dachowe z oknami, zadaszone dachem jednospadowym. Część środkowa poszerzona przykryta dachem czterospadowym i wyniesiona powyżej kalenicy całego zespołu budynków. Okna w tej części łącznika dwuskrzydłowe. Zagospodarowana część poddasza w formie poziomej lukarny z rzędem okien tworzy dodatkową, górną kondygnację, nad którą znajdują się kominy wentylacyjne.
O szpitalu
Skrzydło środkowe trzykondygnacyjne, najdłuższe – 95 m. Murowane, otynkowane, kalenicowo posadowione do ul. Kościuszki, przykryte dachem dwuspadowym z dachówki ceramicznej. Wszystkie okna na elewacji płn. i płd. są dwuskrzydłowe i prostokątne. Na elewacji południowej znajdują się trzy szeregi balkonów z metalową balustradą na każdej kondygnacji. W centralnej części parteru drzwi i schody z balkonu parteru na tereny parku szpitalnego. W linii wysunięcia ryzalitu dobudowano zakończenia skrzydeł na kierunku północno – południowym. Zakończenia skrzydeł przykryte dachem czterospadowym z dachówki ceramicznej. Skrzydła wschodnie i zachodnie symetryczne. Obiekty trzykondygnacyjne, murowane i otynkowane. Dach dwuspadowy z dachówki ceramicznej. Zakończenia skrzydeł z drzwiami i oknami międzykondygnacyjnymi w części północnej elewacji oraz dużymi oknami i wejściem na elewacji południowej. Część tylna szpitala jest rozczłonkowana. Uskoki, załamania i ryzality mieszczące klatki schodowe, skracają perspektywę dzieląc optycznie długi budynek w rytmiczny sposób.
Zasadnicza bryła zespołu budynków szpitalnych nie uległa zmianom. Pola międzyokienne w ryzalicie na elewacji płn. budynku głównego są wynikiem zbudowania wewnątrz stropu który potrzebny był do stworzenia pomieszczenia kaplicy szpitalnej na II piętrze. Również dobudowane (w miejsce otwartych balkonów) ryzality z otwartą klatką schodową na obu szczytach budynku głównego są dziełem z lat odbudowy powojennej. Porównując elewację południową szpitala przedwojennego ze współczesnym należy zauważyć zabudowę oknami narożnych balkonów w skrzydłach wschodnim i zachodnim.
Źródła:
- P. Lewicki, Tajemnice głogowskiego szpitala, Odkrywca 5/2004;
- http://www.glogow.pl/tzg/tajemnice/podziemny_szpital.htm
- http://www.glogow.pl/tzg/wehikul%202009_2011/czerwiec09.htm
- Bogdan Samorek – “karta ewidencyjna obiektu nr 90″
- Przemsyław Lewicki – “Tajemnice Głogowskiego szpitala” – Odkrywca 5/2004
- Rafael Rokaszewicz – “Głogowski szpital” – 2005