Oddział Opiekuńczo-Leczniczy dla Pacjentów Wentylowanych Mechanicznie

Podstawowe informacje

• Informujemy, że od dnia 11.04.2023 r. Głogowski Szpital Powiatowy sp. z o.o. posiada umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na świadczenia w Oddziale Opiekuńczo-Leczniczym dla Pacjentów Wentylowanych Mechanicznie.
• Do Oddziału przyjmowani są Pacjenci z zakończonym leczeniem przyczynowym, zazwyczaj z przewlekłą niewydolnością oddechową niewymagający hospitalizacji w oddziałach intensywnej terapii, ale nadal wymagający stosowania ciągłej wentylacji mechanicznej przy pomocy respiratora, osoby z założoną rurką tracheotomijną i najczęściej gastrostomią (PEG), żywieni dietą przemysłową.
• Pacjenci mają  zapewnioną profesjonalną opiekę lekarską, pielęgniarską, rehabilitacyjną, psychologiczną  i opiekuńczą.
• Oddział wyposażony jest w sprzęt leczniczy i pielęgnacyjny (m.in. respiratory, kardiomonitory, ssaki elektryczne, łóżka z regulacją wysokości, materace przeciwodleżynowe, defibrylator, pompy żywieniowe, pompy infuzyjne, sprzęt rehabilitacyjny, podnośnik do przenoszenia chorych, wózek- wannę do kąpieli chorych leżących).
• Pacjenci mają dostęp do sal terapii zajęciowej i rehabilitacyjnej.

Czym jest wentylacja mechaniczna?

Jest to metoda leczenia, w której respirator zastępuje czynność oddechową pacjenta. Zadaniem urządzenia i celem wentylacji mechanicznej jest wymuszanie oddechu i utrzymywanie wymiany gazowej w płucach chorego w sposób najbardziej dla niego optymalny i podobny do naturalnego. Metoda ta jest niezbędna w wielu schorzeniach i urazach, w których pacjent nie jest w stanie oddychać samodzielnie (uszkodzenia mózgu, urazy i choroby neurologiczne, stan śpiączki farmakologicznej itp.)

W zależności od stanu zdrowia Pacjenta respirator może :

• całkowicie zastępować oddech pacjenta – jest to tryb pełnej kontroli i ma on miejsce w przypadku chorych nieprzytomnych u których mięśnie oddechowe nie pracują w wyniku uszkodzenia bądź są zwiotczone farmakologicznie (np. podczas zabiegów operacyjnych). Respirator podaje do dróg oddechowych pacjenta określoną przez lekarza ilość oddechów o konkretnej, dostosowanej do chorego objętości powietrza. W trybie tym na ekranie respiratora będzie wyświetlony skrót CMV (od ang. Controlled Mechanical Ventilation – czyli kontrolowana mechaniczna wentylacja).
• kontrolować ilość i jakość własnych oddechów pacjenta i w razie potrzeby wspomagać go. Działa to na takiej zasadzie, że na respiratorze lekarz ustawia ilość oddechów jaką chory musi wykonać w ciągu minuty i objętość powietrza jaką powinien wdychać do płuc. Urządzenie „czuwa” nad oddechem pacjenta, kontroluje go na bieżąco i w sytuacji gdy pacjent przestaje samodzielnie prawidłowo oddychać, podaje mu do dróg oddechowych nastawioną wcześniej ilość powietrza. SiMV (Synchronized intermittent Mandatory Ventilation– czyli synchronizowana spontaniczna wentylacja obowiązkowa) jest najczęściej stosowanym trybem wentylacji u pacjentów którzy mają własny napęd oddechowy.
• utrzymywać w płucach pacjenta dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe (tzw. PEEP), które zapobiega powstawaniu ognisk niedodmy. Powoduje ono, że płuca pacjenta po wykonaniu wydechu pozostają lekko rozprężone dzięki czemu zmniejsza się ryzyko wystąpienia zapalenia płuc i poprawia ogólne natlenienie chorego. Nie jest to w zasadzie metoda wentylacji a jedynie technika wspomagania własnego oddechu pacjenta.

W zależności od stanu zdrowia Pacjenta i wskazań medycznych, wentylację można prowadzić dwiema metodami :

• nieinwazyjna wentylacja mechaniczna – zadaniem tego typu wentylacji jest wspomaganie oddechu pacjenta bez użycia rurki intubacyjnej czy rurki tracheostomijnej. Powietrze podawane jest do dróg oddechowych pacjenta poprzez szczelnie przylegające do twarzy maski różnego rodzaju (w zależności od potrzeb). Taki rodzaj wentylacji stosuje się często w warunkach domowych u chorych z przewlekłą niewydolnością oddechową jako wczesną fazę postępowania leczniczego. Zdecydowaną zaletą jest fakt, że pacjent w masce może swobodnie mówić i przełykać. Brak rurki tracheostomijnej zmniejsza ryzyko wprowadzenia infekcji do dróg oddechowych czy wystąpienia zakażeń w miejscu założenia rurki. Nie ma także potrzeby wykonywania szeregu działań pielęgnacyjnych, które w przypadku wentylacji inwazyjnej stają się koniecznością. Do wad należy ból w miejscach ciągłego ucisku maski i ryzyko wystąpienia zmian (odleżyn) na twarzy pacjenta. Poza tym może dochodzić do wysuszenia śluzówki nosa i podrażnienia oczu. Część tłoczonego przez maskę powietrza może przedostawać się do żołądka powodując jego rozdęcie a co za tym idzie ból i dyskomfort chorego.
• inwazyjna metoda wentylacji – stosuje się ją w zaawansowanej niewydolności oddechowej u chorych, u których istnieje konieczność wentylacji mechanicznej całą dobę przy dodatkowo występujących zaburzeniach połykania i upośledzeniu odruchu kaszlowego. Pacjenta wentyluje się poprzez wcześniej założoną rurkę tracheostomijną. Wiąże się to z koniecznością wykonywania dodatkowych czynności pielęgnacyjnych, których nie ma w przypadku wentylacji nieinwazyjnej oraz stosowania ściśle określonych zasad, które jej dotyczą aby uniknąć powikłań.